Het afgelopen jaar was me er eentje. Eentje waar ik mezelf nogal vaak ben tegengekomen. 'Derde keer trakteren hé' klonk al een beetje afgezaagd want ik kwam mezelf iedere dag een aantal keren tegen dat een meervoud van 3 was. Veel trakteren dus ;-)
Ik stelde mezelf een aantal vragen over wie ik nu eigenlijk ben en wat ik nu eigenlijk wil doen. Zo van die vragen waar je niet direct een antwoord op kan bedenken dus.
De conclusie was dat muziek een ongelooflijk grote rol speelt in mijn leven en dat optreden en zingen onmisbaar zijn. Maar tegelijk miste ik ook dat gevoel van voldoening, het gevoel van écht iets betekenen voor mensen. Ik besef maar al te goed dat ik als muziekleerkracht voor veel van mijn leerlingen veel beteken. Het gevoel dat leerlingen zich goed voelen bij mij in de les en dat ik ze dingen kan bijbrengen die ze de rest van hun leven zullen kunnen gebruiken geeft me voldoening. Alleen, ik mis nog een andere soort voldoening. De voldoening die je haalt uit het gevoel dat je iemands leven beter maakt en die persoon helpt om een zo goed mogelijk leven te leiden, dát mis ik.
Dus besloot ik, na veel wikken en wegen, om vanaf volgend schooljaar ergotherapie te gaan studeren in afstandsonderwijs. De combinatie optreden, muziekles geven en ergotherapie geven lijkt me perfect! En als dat teveel is, dan vinden we daar wel een oplossing voor.
Moest je je dus afvragen wat ik de voorbije maanden gedaan heb: je las het zonet (of niet, maar dan heb je een stuk overgeslaan, foei!).
Het is daardoor al een aantal weken erg stil op mijn social media kanalen. Veel nieuwe nummers zijn er niet geschreven en mijn meerstemmige escapades die al een traditie op woensdag waren geworden waren de voorbije weken nergens meer te bespeuren.
Een overvolle agenda en een huis vol met dozen liggen wellicht ook aan de oorsprong van de sociale media-leegte. Eind mei verhuisde ik wegens omstandigheden plotseling een maand eerder dan gepland. Dat betekende dus ook snel (of wat je snel kan noemen) een veertigtal dozen inpakken met alles wat ik de voorbije drie jaren verzameld had. Ik viel bijna van mijn stoel als ik al dat gerief zag. En mijn stoelen waren nog niet gedemonteerd, daar lag het dus zeker niet aan :-) Hoewel ik maar twee straten verder ging wonen moest natuurlijk wel alles verhuisd worden en dat was me wel een werkje. Dankzij de hulp van enkele lieve mensen ging de verhuis heel vlot en kon ik al snel beginnen met alles terug uit te pakken. Voor de mensen die nog nooit verhuisd zijn, dat uitpakken is nog meer werk dan het inpakken. Voor de mensen die wel al verhuisd zijn en die me vertelden dat ze dat nooit meer opnieuw willen doen: alle begrip!
In tegenstelling tot mijn vorige woonplaats heb ik nu twee verdiepingen en dus plaats zat om alles een leuk plekje te geven. Onder het goedkeurend oog van Maurice en af en toe eens een afkeurende poot die iets van een kast of tafel gooit, is mijn nieuwe stekje zo goed als volledig ingericht. Ook Maurice voelt zich helemaal thuis en is als de beste gecamoufleerd op de vloer die dezelfde kleur heeft als hijzelf. Magisch is dat!
(lees verder onder de afbeelding)
En nu het andere deel van mijn leven: mijn job in de muziekacademie. De eindproeven en toonmomenten vallen in het deeltijds kunstonderwijs eind mei en begin juni zodat de leerlingen zich daarna kunnen focussen op de examens in de dagschool. Ook de workshops om kinderen warm te maken om zich volgend jaar in te schrijven voor lessen muziek, woord of dans vielen allemaal in de 5 weken na de paasvakantie. Die workshops werden allemaal overdag ingepland want op dat moment zijn kinderen normaal gezien op school. Als de workshops gedaan waren, dan ging ik de 'normale' lessen geven. 's Avonds ging ik recht mijn bed in om de volgende ochtend terug dezelfde dagplanning te doorlopen.
Je hoort me al komen: alles wat meer energie van me vroeg dan gewoonlijk kwam bij elkaar. En 'Yentl' en 'op adem komen' staan meestal niet samen in een zin. Dus ging ik door, voor mijn leerlingen, want ik wou hen niet opzadelen met toonmomenten waarvoor ze niet de volle 100 procent voorbereid waren. En hen midden de voorbereidingen van hun proeven laten kennismaken met een vervangende leerkracht leek me nu ook niet ideaal.
Hoewel ik halfweg mei al merkte dat mijn lijf niet meer mee kon wou ik nog 2 weken doorgaan want daarna waren alle proeven en toonmomenten voorbij. En zo ging het. En het ging steeds moeilijker. En ik werd steeds meer moe(deloos). Tot de dag na het laatste toonmoment. Toen was het écht op en besloot ik naar de dokter te gaan. Die schreef me 2 weken thuis om op adem te komen zodat ik de laatste anderhalve week van het schooljaar nog terug kon gaan werken als het tegen dan beter met me zou gaan.
De rust deed me goed. Mijn hoofd is meestal een non-stop piekerdraaimolen die niet stopt met draaien en het deed zoveel deugd om eens even aan niets te moeten denken.
En nu komt het! (horrormuziekje)
Na een aantal dagen zonder al te veel zorgen aan mijn hoofd kreeg ik de boodschap dat ik volgend schooljaar geen opdracht meer krijg in de muziekacademie. De boodschap dat ik terug ga studeren was ik begin mei gaan vertellen op school en dat heeft blijkbaar iets in gang gezet. Iets wat ik niet zag aankomen, of toch niet in die mate.
Van voltijds naar niets, wel dat doet iets met een mens. Een mens gaat dan bijvoorbeeld naar de Colruyt om een paar dozen papieren zakdoekjes te kopen. Of een mens zijn chipsverslaving wordt nog erger dan dat ze al was.
Maar vooral: een mens is daar toch niet goed van. Zeker niet na een eerste volledige schooljaar in coronatijden met veel onzekerheden, online lessen waarvan je niet goed weet hoe je ze best aanpakt en plotseling van 4 vakgroepen lid zijn en niet goed weten waar eerst te beginnen. Dat klinkt gewoon veel omdat die zin zo lang is. Maar het is ook wel echt veel. Mijn hartje brak toen ik hoorde dat ik terug werk moet zoeken na een schooljaar waarin ik zo hard mijn best heb gedaan om alles zo goed mogelijk te doen en mezelf meerdere keren ben verloren daardoor. Dat doet pijn.
Ze nemen me mijn leerlingen af maar ze nemen vooral de leerkracht van de leerlingen af. Dat vind ik nog het ergste van allemaal. Het raakt me heel erg wanneer een leerling begint te huilen als ik over Zoom moet vertellen dat ik er niet meer zal zijn in september maar het doet me vooral beseffen dat ik mijn leerlingen heel graag zie en ik hen ongelooflijk hard zal missen volgend schooljaar.
Zo voelt het dus als dromen doorprikt worden. In de tijd ging ik muziek studeren om dan later 'notenleer' te geven want dat was mijn lievelingsvak. Zo groot het gevoel van geluk was toen ik vorig jaar hoorde dat ik een groot pakket notenleer mocht geven, zo groot is het verdriet nu ik weet dat het toch niet voor mij weggelegd blijkt te zijn.
Die deur is dichtgevallen dus droom ik nu van andere deuren die opengaan. Welke deuren dat zullen zijn, dat weet niemand maar ik ben er zeker van dat het er hele mooie zullen zijn.
Dromen van mooie deuren, ik zet het alvast in mijn agenda voor de komende maanden.
Opmerkingen